‘Sevgi’

Sevgisiz sevgililer gününü

Sevgi neydi? Ne değildi? Düşünmek mi gerekir? Bence asla… Sevgi özdür, vardır, hissedilir, yaratılışın nurudur… Ruhudur…
Can bedenden çıkmayınca yı bırak, can bedenden çıkınca da geriye baki kalandır…
Mekânı yoktur, zamansızdır, nereye baksan göreceksin onu…
Tek şartı sende var oluşudur!
Nede olsa; kendinde olanı hemen tanır insan.
Işıltıdır gözlerde, heyecandır kalplerde, iyikilerdir dillerde, bedende bir can, canda bir umuttur..
Baktınız mı şimdi aynaya? Taaa gözlerinizin içine…
Bakın, bakın görün lütfen; Ta kendisiniz işte SEVGİNİN…
14 Şubat’ mı bırakın Allah aşkına bu sınırlı, sorunlu tarihleri…
Kalıpların içine sığdırdığımız her duygu, şekil alır… Sizin istediğiniz şekli. Kalıpların içine sığdırılan her şey tükenmeye mahkûmdur, sınırlıdır, sayılıdır, dardır, enine nedir, boyundadır… Üzgünüm ama; sevgi de bu değildir. Ha kandırmaksa kendini niyetin, yapma bunu kendine be canım… Kandırırsan kendini; seni kandıranlar senden öğrenmiştir bunu.. Yol göstermişsin, kabullenmişsin, ışık yakmışsın, aydınlattığın yolda kim olsa yürür… Öyle değil mi?
Tam da bu nedenle sevgisiz sevgililer gününüzü kutlarım…
Ne çiçek, ne börtü, ne böcek…
Tektaş, beştaş, zümrüt, yakut, elmas… Yıkın bu duvarları, kalıpları. O zaman göreceksiniz harika manzaraları…
Dinleyin gözlerine bakarak… Bir de tutun sımsıkı ellerinizi..
Dokunun kirpiğine, kaşına… Sarılın; görün kalbin, onun kalbine denk gelecek hissedin…
Bir de öptün mü gözlerinden, boynundan…
Gökyüzüne çevir yüzünü, bütün yıldızların başı dönsün…
Mavinin, yeşillerin, sarının ve aşk rengi Kırmızının içi açılsın…
14 Şubat’ı beklemene de gerek kalmadı bak.
Sevgisiz sevgililerden olmayın olur mu?
365 gün hediyemdir size…
Yine bir bayram günü gibi gelen nefes aldığımız her güne selam olsun…
Öperim sevgi ile gözlerinizden…
Sevinç AYTİN